|
ANADOLU GERÇEĞİ Yalınayaklarınla koştun mu tarla tarla Duydun mu çıplak toprağın, çıplak insanın yasını Ağlayan kadınlarla, ihtiyarlarla Yaşadın mı bir yağmur duasını Bozbulanık ırmaklarda çimdin mi Kulak verdin mi yürekten kavala saza Bir ipek seccade üzerinde gibi huzurla Durdun mu toprakta namaza Bilir misin köylerde akşam olunca Çekilir el ayak ortalıktan Bir hüzünlü ay doğar karanlığa sapsarı Başlar bir ağıt gibi sulardan kapılardan Kurbağa feryatları köpek ulumaları Geceleri süt kokan gübre kokan evlerin Topraktır hep damları , duvarları kerpiç... Seferberlik yıllarını dinlerken ürpererek Tandır başlarında uyudun mu hiç. Kış günleri trenle geçtin mi uzak köylerden, Gördün mü dehşetini tipinin, karın Çektin mi hiç acısını istasyonlarda , Tandır ekmeği satan, yumurta satan, Yarı çıplak çocukların. Kılığın kıyafetin sarmadı beni, Söylediğin türküler bizim türkümüz değil Başka çeşmelerden doldurmuşsun tasını Yüreğinde nakış yok, acı yok bizden. Bulutlar rahmetini kesmeden yavaş yavaş İnsanlar selamını esirgemeden Savul git içimizden.
|
|